“Ik was zo’n Annelies van der Pies”

Urineverlies na een heupoperatie

Maria (72) had van jongs af aan al last van urineverlies. En niet zo’n beetje ook. Bij hoestbuien joeg ze er een pak incontinentiemateriaal per dag doorheen. Op haar werk had ze zelfs een handdoek op haar eigen stoel.

“Ik was zo’n Annelies van der Pies: ik kon erg goed in m’n broek plassen van het lachen.

Door blaasontstekingen en zwangerschappen werd het er niet beter op. Eigenlijk verloor ik voortdurend druppeltjes. En ik ging steeds vaker voor de zekerheid plassen. En nog een keer.”

“De sluizen gingen echt los toen ik in korte tijd twee nieuwe heupen kreeg. Onvoorstelbaar hoeveel urine ik verloor! Het huis stond vol met pakken Tena. Maar ja, ik was allang blij dat ik weer kon lopen en dat mijn heupen het weer goed deden.

Niemand had me ooit gewaarschuwd dat je kans hebt dat je urineverlies na een operatie krijgt. Ik heb dat later ook tegen de orthopedisch chirurg gezegd.”

“Ik ben minder gaan drinken en heel vaak gaan plassen”

“Een keer kletterde de urine over de vloer toen ik moest lachen. Gênant was dat. Ik ging minder drinken en heel vaak plassen. Ik moest er niet aan denken dat ik leeg zou lopen waar anderen bij waren.

Omdat het incontinentiemateriaal zorgde voor vaginale jeuk en schimmels ben ik overgestapt op katoenen inlegkruisjes. Stapels gingen er doorheen.”

“Ik dacht: Het is zoals het is.”

“Ik heb bekkenfysiotherapie gehad, met van die elektroschokjes. Het hielp wel wat om het hanteerbaarder te maken, maar over was de urine incontinentie niet. Ik kon het urineverlies wel redelijk onder controle houden, behalve als ik moest niezen, lachen of hoesten.

Ik had soms (griep)periodes waarin ik erg veel moest hoesten. Nou, dan joeg ik er in één dag zomaar een pak super Tena’s doorheen. Ik dacht: Het is zoals het is.”

“Ik stap niet zomaar ergens in”

“En toen zag ik de SUN training op Facebook voorbijkomen. Nou stap ik helemaal niet zomaar ergens in, maar iemand uit mijn netwerk deed de training. En bij haar dacht ik: als zij het doet, als zij zegt dat het goed is, dan geloof ik dat.

Verder vond ik het wel vanzelfsprekend wat Erna uitlegde. Ik had nooit stilgestaan bij hoe het werkte met je bekkenbodemspieren. Of dat problemen met die spieren de oorzaak van urineverlies kunnen zijn. Maar ik ben wel iemand die bij voorkeur een medische ingreep voorkómt als dat kan.

Toen heb ik mij aangemeld. Wel na overleg met mijn man. Het samen hebben over het kopen van een bank is toch iets anders dan over het zelf wel of niet zo’n training gaan doen. Maar mijn man spoorde me juist aan om de SUN training te gaan doen.”

“Achteraf is het erg makkelijk gegaan”

“De allereerste keer met de eitjes oefenen vond ik zo gênant. Ik was bang dat mijn man de kamer in zou komen. Maar beetje bij beetje vond ik het oefenen geen probleem meer.

Achteraf is het erg makkelijk gegaan. Een week of 2 nadat ik met de eitjes was begonnen, kon ik een langere wandeling maken en ik had ’s nachts minder aandrang om te plassen.

Het was ook fijn in de Facebook groep, dat lotgenotencontact. Het maakt niet uit of je urineverlies hebt door een zwangerschap of door nieuwe heupen. Het is fijn te merken dat je niet de enige bent.”

“Aan de kant, jongens, oma moet plassen”

“Laatst gingen we met de trein naar mijn zoon. Vroeger ging ik dan op elk station plassen en zodra ik in de trein zat, moest ik alweer. Nu hoeft dat helemaal niet meer.

Eerder riep hij altijd als ik aankwam: ‘Aan de kant, jongens, oma moet eerst plassen.’ Hij was verbaasd dat ik iedereen nu gewoon eerst kon knuffelen.

Ik ben wel in m’n gedachten nog bezig met de angst voor urineverlies. Ik heb er bijna m’n hele leven last van gehad, dus dat gaat niet zomaar over.

Ik kan droog niezen, maar als ik loop, ga ik toch nog even stilstaan voordat ik nies. En soms heb ik het gevoel dat ik urine verlies, maar dan blijkt het niet zo te zijn. Mijn hoofd moet er nog aan wennen.”